W dniu 21 listopada br.  w sali posiedzeń Starostwa Powiatowego w Bochni odbyła się uroczysta promocja książki Generał Jerzy Dobrodzicki 1884-1934 autorstwa prof.  Jerzego Gizy i dr. Tomasza Podgórskiego. Obecni byli przedstawiciele miejscowych władz samorządowych ze starostą bocheńskim Adamem Kortą na czele, historycy i miłośnicy historii regionalnej. Licznie przybyli żołnierze 21. batalionu logistycznego z Rzeszowa, którego patronem jest gen. Dobrodzicki. Autorzy książki przedstawili proces powstania tego pierwszego w Polsce albumowego wydawnictwa o generale, na który składają się: rys historyczny z przebiegiem życia i służby gen. Dobrodzickiego, korpus ikonograficzny z publikowanymi po raz pierwszy licznymi fotografiami i dokumentami oraz część poświęcona 21. batalionowi logistycznemu. Odpowiadano także na liczne pytania dotyczące różnych aspektów wojskowości i początków niepodległości na terenie Bochni, w której odzyskaniu i ugruntowaniu tak chwalebny udział miał bohater publikacji. Na zakończenie starosta bocheński uhonorował autorów medalem z okazji 100-lecia powstania w Bochni 2. pułku strzelców podhalańskich w uznaniu ich zasług w propagowaniu chwały oręża polskiego i historii lokalnej.

Gen. bryg. Jerzy Dobrodzicki (1884-1934), jeden z najbardziej utalentowanych oficerów Armii II Rzeczypospolitej, ogromnie ceniony przez Józefa Piłsudskiego. W trakcie służby w armii austriackiej należał do czołowych działaczy tajnej organizacji „Wolność”, skupiającej oficerów-Polaków i mającej na celu dokonanie w sprzyjającej chwili przewrotu wojskowo-politycznego. Po załamaniu się władzy austriackiej stworzył w Bochni w 1918 r. pierwszy oddział przyszłego 2. pułku strzelców podhalańskich, walczącego następnie na frontach wojen o granice z Ukraińcami i bolszewikami. Ówczesny płk Dobrodzicki dowodził w tych walkach 5. pułkiem piechoty Legionów i został ciężko ranny w bitwie pod Borodzianką 12 czerwca 1920, cudem unikając śmierci z rąk żołnierzy Budionnego. Po okrzepnięciu granic został dowódcą 1. pułku strzelców podhalańskich w Nowym Sączu. Od 1926 r. był z-cą d-cy 18. Dywizji Piechoty w Łomży, a od 1929 r. po awansie na stopień gen. bryg. został dowódcą Okręgu Korpusu nr II Lublin. Zmarł 15 listopada 1934 w Warszawie w wyniku komplikacji nerkowych. Odznaczony był m.in. Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari i 4x Krzyżem Walecznych.